Για το leon

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΤΕΙΛΑΝΕ ΠΡΙΝ ΜΕΡΙΚΕΣ
ΜΕΡΕΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΝ leon

Ήσουνα άμαθη, μικρή, κοπέλα από σπίτι
μα πήγες κι ερωτεύτηκες τον άπλυτο τον Κνίτη
Σου λέγαμε είσαι τρελή, για πες μας τι του βρήκες
κι απάνταγες διστακτική πως έχει άλλες προίκες
Αξύριστος, αχτένιστος, με ρούχο ιδρωμένο
μα κάτω από το ύφασμα κατάρτι σηκωμένο
Και αντοχή αμύθητη...δεν πέφτει ούτε με σφαίρες
άκουσες λέει πως πηδά ακούραστος για μέρες

Καλά μας τα πες μέχρι εδώ μα σκέφτηκες και τ'άλλο;
Πως είν' κομμούνι αναρχικό επάνω απ'τον καβάλο;
Και θα σε βάζει δόλια μου φυλλάδια να μοιράζεις
και Τσε Γκεβάρα τον "μικρό" θα θέλει να φωνάζεις
Μα αυτό είναι το λιγότερο, τη βρώμα που τη βάζεις;
εκτός αν ενδιαφέρεσαι μόνο να τον αρπάζεις!

Στα λέγαμε αυτά τρελή, δεν άκουγες κανένα
δεν σ'ένοιαζε μήτ' απλησιά μήτε χρυσή καδένα
Ήθελες μόνο έλεγες να πας να τον βιάσεις
να πέσεις πάνω του ευθύς τον π@ύτ#@ να του πιάσεις
Σου 'φυγε βέβαια ο καημός...σε γ@μησε ο Κνίτης
μόνο που διαπίστωσες πως είν' ο "Δον Σπουργίτης"
Και το πελώριο το πουλί το τόσο φημισμένο
έψαχνες μα δεν έβρισκες κι ας ήταν σηκωμένο!